Η αποβιομηχάνιση της Ελευσίνας δεν γίνεται απότομα, ούτε ολοκληρωτικά.
Τα σαπωνοποιεία, παγοποιεία και κεραμοποιεία σταματάνε να λειτουργούν σιγά σιγά από τα τέλη της δεκαετίας του '60, ενώ την ίδια στιγμή τα μεγάλα εργοστάσια καταλαμβάνουν τον χώρο και αυξάνουν την παραγωγή τους στα δυτικά και ανατολικά της πόλης, δημιουργώντας μια ενιαία βιομηχανική ζώνη.

Στα τέλη του '70, ο κορεσμένος από βιομηχανίες αστικός ιστός της πόλης ωθεί σταδιακά την εγκατάσταση και την παραγωγή των εργοστασίων στα περίχωρα.

Η αποβιομηχάνιση αφορά κυρίως τον αστικό ιστό της Ελευσίνας και όχι την ευρύτερη περιοχή του Θριασίου. Αυτή παραμένει μέχρι και σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα βιομηχανικά και διαμετακομιστικά κέντρα της χώρας, με βιομηχανικές εγκαταστάσεις, αποθήκες και κέντρα μεταφόρτωσης.

Η πόλη δεν ερημώνει, απλά στέκει αμήχανη μπροστά στα εγκαταλελειμμένα βιομηχανικά κουφάρια που δημιουργούν κενά στη συνέχεια του παραλιακού της μετώπου. Σήμερα, εκεί, δίπλα στα κενά, δεσπόζει ακόμα ο ΤΙΤΑΝ, που εξυπηρετεί ένα μικρό κομμάτι της παραγωγής και κυρίως τη μεταφορά εμπορευμάτων, και τα διαλυτήρια της Βλύχας μαζί με τις δεξαμενές και τις φλόγες των ΕΛΠΕ.