Ένα στοιχείο που καθορίζει την εκβιομηχάνιση της Ελευσίνας είναι το εργατικό δυναμικό που έρχεται, εγκαθίσταται και στην ουσία δημιουργεί την πόλη.

Οι πρώτοι που έρχονται να δουλέψουν και να φτιάξουν τη ζωή τους στην Ελευσίνα είναι νησιώτες από τη Σύμη. Έρχονται όχι σαν πρόσφυγες ή εσωτερικοί μετανάστες, αλλά σαν αυτοεξόριστοι στην πόλη της Ελευσίνας κατά το 1912, διότι δεν άντεχαν την «ιταλοποίηση» που τους επέβαλαν οι ιταλικές αρχές.

Μετά την Καταστροφή του 1922, η έλευση χιλιάδων προσφύγων από την ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης, την Κωνσταντινούπολη, την Καππαδοκία και τον Πόντο τροφοδοτεί τις βιομηχανίες με εργατικά χέρια και δημιουργεί νέες γειτονιές, καθώς η πόλη μεγαλώνει.

Μαζί με τους Μικρασιάτες έρχεται επίσης κόσμος από τα Δωδεκάνησα, τη Χίο και την Κέρκυρα, την Ήπειρο, την Κρήτη, τη Θεσσαλία και την Πελοπόννησο.

Τη δεκαετία του '60 φτάνουν επίσης στην Ελευσίνα Πόντιοι πρόσφυγες που είχαν αναγκαστεί να καταφύγουν αρχικά στο Καζακστάν και τον Καύκασο.
Αυτός ο πληθυσμός Ποντίων μεγάλωσε κι άλλο με το νέο κύμα μετανάστευσης τις δεκαετίες του '80 και του '90 στον απόηχο της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης.