Έπεσα μια φορά (και για να μην με διώξουν από το λιμάνι), γλιστράει το μαδέρι και πέφτω μέσα στη θάλασσα. Και δεν άφηνα το σακί, για να μην το χάσω μέσα στη θάλασσα. Και πέσανε τρεις και τρομάξανε να μου ξεκολλήσουν τα χέρια από το σακί για να με βγάλουνε. Και μου λέει ο προϊστάμενος: «Γιατί ρε δεν άφησες το σακί;» «Θα με έπαιρνες αύριο στη δουλειά, άμα έχανα το σακί;» Εκεί είχα καταντήσει. 

ΜΑΛΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ | ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ (2006)

Γεννήθηκα στην Ελευσίνα το 1941 και η πρώτη μου εργασία ήταν να πάω στο ΙΡΙΣ να δουλέψω, με ταυτότητα ανηλίκων τότε όμως! Χρωματίζαμε τα καπάκια. Εκεί, βέβαια, η δουλειά ήταν πολύ σκληρή, δύσκολη—πολλή βρωμιά, πάρα πολλή βρωμιά. Δεν μας πληρώνανε ανθυγιεινό και τέτοια. Μόνο το μεροκάματο! Αλλά δεν πήρα αύξηση, τίποτα, το βασικό αυτό που έπαιρνα, μέχρι που μπήκα στα δεκαοχτώ! Στα χρήματα ήμουν στα ίδια, ίσως γιατί δεν μου κολλάγανε ένσημα και μου τα δίνανε σε χρήμα. Μετά που έκλεισα τα δεκαοχτώ μου χρόνια, μου κολλάγανε ένσημα. Από εκεί και πέρα πήρα και έναν μισθό καλύτερο από τον προηγούμενο. 

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΧΑΤΖΗΗΛΙΑ | ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ (2006)

Η πρώτη υπάλληλος μετά από πολλά χρόνια—τα χρόνια του πατέρα μου, γιατί είχε μπλέξει πολλά χρόνια ο πατέρας μου με την εταιρεία—ήταν μια γυναίκα παλιών και μετά από περίπου τριάντα χρόνια ήμουν η πρώτη που μπήκα εγώ στο εργοστάσιο σαν υπάλληλος. Μετά ήταν και άλλες και ωραίες κοπέλες, ήταν του Δημήτρη του Παπαδόπουλου, στα γραφεία, στο λογιστήριο. Αργήσανε όμως πάρα πολύ να πάρουνε βαθμό, δηλαδή είχαν διάκριση φύλου και στα μισθολόγια και στις ειδικότητες. 

ΣΟΦΙΑ ΤΣΟΥΤΣΟΥΡΑ – ΠΑΤΡΙΝΟΥ | ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ (2006)

Να σου πω μια κυρία τι έκανε; Τα κλείδωνε μέσα και ερχόταν στην ΠΥΡΚΑΛ... Πέντε χρονών, δεν είχαν πάει σχολείο ακόμα. Και λέω: «Aφήνεις τα παιδιά σου;» «Ναι», λέει, δεν είχε που να τα αφήσει... Και αυτή, με τι καρδιά δούλευε αυτή η γυναίκα; Και ερχόταν την άλλη μέρα και έλεγε: «Δόξα τω Θεώ, τα βρήκα ζωντανά...» 

ΒΟΥΛΑ ΑΝΔΡΕΑΔΟΥ

Το 1962 μεταπήδησα από το δημοτικό στο γυμνάσιο, με εξετάσεις. Tελειώνω πρώτη γυμνασίου, καλός μαθητής. Δεκαεπτά δεκαοχτώ, άνευ φροντιστηρίων, άνευ αγγλικών, άνευ, άνευ, άνευ. Δευτέρα γυμνασίου, δεκαεπτά, μου είχε κολλήσει, στο παιδί αυτό των δεκατεσσάρων χρονών, ένα επάγγελμα: ιατρική, ιατρική. Είχα βάλει τα δυνατά μου, τελειώνω δευτέρα γυμνασίου, δεκαεπτά και μισό, λέω: «Μπαμπά, να γραφτώ στην τρίτη». «Όχι, παιδί μου, τι να τα κάνεις τα γράμματα;» μου λέει. «Έλα να μάθεις μια τέχνη να βγάζεις το ψωμί σου». Κάνω μια παρένθεση, σήμερα τα παιδιά, είτε αρσενικά είτε θηλυκά, είναι παιδιά μέσα στην οικογένεια, στην εποχή τη δική μας, τα αρσενικά ήτανε εργαλεία, προσέφεραν μέσα από την δουλειά, μέσα από την τέχνη. 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΚΑΣ

Το 1962 πήγα και δούλεψα στο ΙΡΙΣ, στο κουτάδικο μέσα, στις μπογιές. Ήμουν στο κουτάδικο, έκοβα λαμαρίνες. Ήμουν δεκατεσσάρων χρονών, δεκαπέντε χρονών ήμουν τότε. Δεν επιτρεπόταν να δουλεύουμε σε αυτή την ηλικία. Ε, μας βγάζανε, είχαμε βιβλιάριο και μας κολλάγανε ένσημα. Ήμασταν φτωχή οικογένεια… Ήμουν κοριτσάκι εγώ. Με έπαιρνε η μαμά μου και με πήγαινε στη στάση, στο λεωφορείο, και με ξανάπαιρνε πάλι από το λεωφορείο. Ήμασταν μωρά, δεκατεσσάρων χρονών… Εκεί δουλεύανε πολλές γυναίκες. Όλο γυναίκες… Αλλά το θέμα είναι ότι από λεφτά ήταν ασήμαντα. Δεν το συζητάμε! Ασήμαντα λεφτά, αλλά βοηθούσαμε το σπίτι! Έστω και εκατό δραχμές που παίρναμε τότε, βοηθούσαμε το σπίτι! 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥΡΗ | ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ (2006)